Rodzaje miodów

MIÓD LIPOWY
Pozyskiwany jest przez pszczoły z kwiatów lipy drobnolistnej, drzewa te występującego pospolicie na terenie całej Polski. Spośród wszystkich odmian ten uznawany jest za jeden z najbardziej wartościowych miodów. Miód lipowy w stanie płynnym (patoki) konsystencją oraz barwą przypomina nieco olej rycynowy. Patoka posiada barwę od zielonkawożółtej po jasnobursztynową. W stanie skrystalizowanym (miód lipowy krystalizuje w ciągu kilku tygodni) przybiera barwę od białożółtej po złocistożółtą oraz konsystencję drobnoziarnistą bądź krupkowatą. Posiada intensywny ale przyjemny zapach, przypominający nieco woń kwiatów lipy. W smaku jest nieco ostry, niekiedy nieco gorzkawy i  lekko piekący. Jest jednym z najbardziej cenionych miodów odmianowych.

MIÓD WRZOSOWY
Miód wrzosowy pozyskiwany jest w okresie od lipca aż do października z kwiatów wrzosu zwyczajnego. W stanie płynnym posiada barwę ciemnobursztynową, po skrystalizowaniu przybiera barwę żółtopomarańczową lub brunatną. Proces krystalizacji jest dość niespotykany – miód ten w temperaturze pokojowej w ciągu kilku tygodni żeluje w galaretowatą masę.Charakteryzuje go przyjemny zapach, w smaku jest mało słodki, lekko gorzkawy i cierpki jednocześnie przypomina woń kwiatów wrzosu. Na tel innych miodów, miód wrzosowy wyróżnia się dużą zawartością łatwo przyswajalnego białka(od 0.05 do 1.6-1.8%). Charakterystyczna jest także dla tych miodów obecność substancji koloidowych, które wpływają na barwę oraz galaretowatą konsystencję. Miody wrzosowe zawierają w sobie także największą (do 23%) zawartość wody. Co więcej posiadają również cenne enzymy, witaminy z grupy A, B2, B6, C, PP oraz łatwo przyswajalne żelazo.

Ze względu na swoje właściwości stosowany jest jako środek wspomagający leczenie w chorobach nerek, dróg moczowych oraz gruczołu krokowego. Ze względu na właściwości mogące łagodzić rozrost prostaty polecany jest, jako środek profilaktyczny, mężczyznom po 40 roku życia. Pomaga także chorym z trudnościami z wydalaniem moczu oraz przy kamicy nerkowej. Działanie bakteriobójcze i przeciwzapalne miodu wrzosowego wspomaga leczenie błony śluzowej jamy ustnej i gardła. Miód wrzosowy pomaga także w stanach zapalnych żołądka i jelit oraz doskonałym pokarmem uzupełniającym organizm w witaminy i biopierwiastki.

MIÓD GRYCZANY 

Miód gryczany jest jednym z najbardziej charakterystycznych miodów odmianowych. Jest jednym z najciemniejszych miodów, posiada słodki, a jednocześnie ostry, nieco piekący smak oraz wysoką zawartość substancji działających prozdrowotnie.

Miód gryczany pozyskiwany jest przez pszczoły z kwiatów gryki, kwitnącej w Polsce w lipcu i sierpniu. Jest uważany za najciemniejszy z miodów. W formie patoki ma barwę jasnobrunatną, jednak przy dostępie światła w trakcie przechowywania staje się ciemnobrunatny, niemal czarny. Natomiast już po skrystalizowaniu przybiera barwę nieco jaśniejszą. Krystalizuje stosunkowo wolno, w czasie około 3 miesięcy. W trakcie tego procesu zazwyczaj rozwarstwia się na dwie części: górną – płynną i dolną – skrystalizowaną.

Miody gryczane są bardzo charakterystyczne w smaku i zapachu. Posiadają intensywny zapach kwiatów gryki oraz niezwykle charakterystyczny słodki i jednocześnie ostry, lekko piekący smak. Co ciekawe smak miodu gryczanego jest tak charakterystyczny, że jest wyczuwalny  w miodach posiadających nawet niewielką ilość nektaru gryki.

Charakterystyczną cechą miodu gryczanego jest wysoka zawartość fruktozy (ponad 50%) oraz glukozy (46%). Występują w nim także duże ilości magnezu i żelaza, a także fosfor, miedź, cynk, jod, nikiel, bór, kobalt, a także stosunkowo duże ilości witaminy C,  witamin B1, B2 i PP. W miodzie gryczanym znajduje się też bardzo duża zawartość enzymów (amylazy, inwertazy i fosfatazy).

Miód gryczany ceniony jest ze względu na działanie prozdrowotne. Jest pomocny w stanach wyczerpania nerwowego, miażdżycy, nadciśnieniu i zapaleniu nerek. Pomaga w tworzeniu się kostnicy po złamaniach. Jest ceniony jako produkt ochraniający i odtruwający wątrobę. Duża zawartość żelaza sprawia, że z powodzeniem jest stosowany przy niedokrwistości spowodowanej niedoborem żelaza. Ma także udowodnione właściwości antybiotyczne.

MIÓD SPADZIOWY
MIÓD NEKTAROWO-SPADZIOWY
Wyróżnia go brunatna barwa nierzadko z zielonkawym odcieniem, ma lekko wyczuwalny korzenny zapach i słodki smak.
Proces krystalizacji zachodzi w tym miodzie w ciągu kilku tygodni. Miód łączy w sobie delikatny smak miodów nektarowych i zwiększoną aktywność antybiotyczną spadziowych. Jeżeli chodzi o zastosowanie to głownie stosuje się go gdy występują zaburzenia trawienia cz przy przeziębieniach.
MIÓD ZE SPADZI IGLASTEJ
Ma ciemną brązową barwę, z zielonkawym lub szarozielonkawym odcieniem, silny charakterystyczny zapach przypominający zapach igliwia lub żywiczny. Krystalizuje w ciągu około pięciu do ośmiu tygodniPrzechowywany przez dłuższy okres w temperaturze około 20oC często rozwarstwia się na dwie części: górną płynną i dolną skrystalizowaną. Zastosowanie ma w leczeniach nieżytów górnych dróg oddechowych.
MIÓD ZE SPADZI LIŚCIASTEJ
Barwa tego miodu to brązowa, nieco jaśniejsza od miodu ze spadzi iglastej, czasem z brudnozielonkawym odcieniem. Ma słodki smak z nieco gorzkawym posmakiem.  Zapach tego miodu jest niezbyt silny, ale specyficzny. W temperaturze około 20oC zwykle krystalizuje w ciągu kilku tygodni. Wykazuje wysoką aktywność antybiotyczną i większe wartości odżywcze niż miody nektarowe (większa zawartość składników mineralnych i inhibiny). Stosowany w anemiach, gruźlicy, chorobach krążenia i zaparciach.

MIÓD WIELOKWIATOWY 
Miód wielokwiatowy pozyskiwany jest przez pszczoły z różnych rodzajów i gatunków roślin kwitnących w jednym ekosystemie w zbliżonym czasie. To zdecydowanie najpopularniejszym i najczęściej występujący miód. Od wiosny do jesieni trwa jego pozyskiwanie. Miody pochodzą od pszczół które zbierają nektar z  roślin uprawnych, jak i dziko rosnących roślin łąkowych, leśnych i górskich. Jako, że miody wielokwiatowe pozyskiwane są z bardzo wielu roślin miododajnych, zwane są również miodami tysiąca kwiatów.Swoje zastosowanie znajduje w profilaktyce  i lecznictwie przede wszystkim w chorobach alergicznych dróg oddechowych, takich jak astma oskrzelowa atopowa (alergenna) oraz katar sienny (alergiczny nieżyt nosa, pyłkowica). Miód wielokwiatowy ( w szczególności wiosenny, ze względu na stosunkowo dużą zawartość cukrów prostych) jest cennym źródłem energii dla mięśnia sercowego i zalecany jest jako środek uzupełniający dietę w chorobach serca i układu krążenia. Wspomaga także detoksykację wątroby, zapobiega i wspomaga leczenie grypy, przeziębienia i chorób dolnych dróg oddechowych. Jest też cennym produktem spożywczym wzmacniającym organizm w stanach wyczerpania fizycznego i psychicznego. Badania wykazały natomiast stosunkowo niewielkie właściwości antybiotyczne miodu wielokwiatowego.

MIÓD RZEPAKOWY 

Miód ten to jeden z pierwszych jaki pojawia się wiosną. Należy on do najczęściej występujących w Polsce. Kolor miodu to niemal bezbarwny lub lekko słomkowy. Po krystalizacji (miody rzepakowe, ze względu na stosunkowo wysoką zawartość glukozy) zmienia barwę na biało – kremową. Zapach zbliżony jest do zapachu kwitnącego rzepaku, w smaku zaś przeważa słodycz z minimalnym posmakiem goryczy. Zastosowanie miodu jest dość szerokie, stosowany jest przy chorobach układu krążenia, miażdżycy, w chorobach wątroby, w stanach zapalnych górnych dróg oddechowych oraz przy chorobach skóry. Ze względu na zawartość potasu ceniony jest również jako produkt regulujący ciśnienie tętnicze krwi oraz poprawiający zaopatrzenie mięśnia sercowego w tlen i składniki odżywcze.

MIÓD NAWŁOCIOWY

Miód nawłociowy to mało popularna i stosunkowo nowa odmiana miodu w Polsce. Powstaje z nektaru nawłoci pospolitej – rośliny potocznie nazywanej mimozą, złotą rózgą lub złotą dziewicą. Jest bardzo cenną rośliną zarówno dla pszczelarzy, jak i dla pszczół. Kwitnie na przełomie sierpnia i września, aż do późnej jesieni (czasem nawet do pierwszych przymrozków), dzięki czemu pszczoły mogą przetrwać zimę. Jest zdecydowanie trudniej dostępny niż inne rodzaje miodów, między innymi dlatego, że pszczelarze muszą pozostawić pewną jego część jako pokarm dla pszczół na zimę. Nawłoć kwitnie najintensywniej w czasie, gdy pszczoły zaczynają zimowe przygotowania. Pszczelarze muszą więc zadbać o późne zakarmienie pszczół, chcąc uzyskać miód nawłociowy. Miód nawłociowy był nazywany kiedyś nektarem życia. Oprócz niezwykłych walorów smakowych, odznacza się wieloma właściwościami leczniczymi. W stanie płynnym ma jasnożółtą barwę (od słomkowożółtej, po jasnobursztynową). Dość szybko się krystalizuje. Po tym procesie zmienia kolor na jaśniejszy, a jego konsystencja staje się kremowa. Bardzo łatwo daje się wtedy rozsmarować na pieczywie. W smaku jest on słodki, jednak wyczuwalna jest charakterystyczna kwaśnawo-gorzka nuta. Ma bardzo przyjemny zapach kwiatów nawłoci.

Właściwości miodu nawłociowego doskonale sprawdzają się w leczeniu dróg moczowych i skąpomoczu. Łagodzi również objawy kamicy nerkowej. W jego składzie znajduje się wiele substancji odżywczych, które poprawiają ukrwienie narządów wewnętrznych oraz kończyn dolnych. Obecna w nim rutyna uszczelnia naczynia krwionośne, natomiast kwercetyna ma właściwości przeciwzakrzepowe i przeciwzapalne. Z tego powodu miód niezwykle korzystnie wpływa na ciśnienie tętnicze krwi i często je obniża. Polecany jest także w celu wzmocnienia mięśnia sercowego, ponieważ zawiera dużo łatwo przyswajalnych cukrów prostych. Podobnie jak miód wrzosowy, jest również wykorzystywany w leczeniu przerostu prostaty. Systematycznie przyjmowany miód nawłociowy wspomaga leczenie stawów. Stany zapalne łagodzą także seskwiterpeny, garbniki i substancje śluzowe. Miód wykazuje również właściwości moczopędne ze względu na obecność flawonoidów i saponin. Składniki te działają także przeciwbakteryjnie. Miód nawłociowy jest polecany w przypadku nadmiernej fermentacji jelitowej oraz niewielkich krwawieniach układu pokarmowego.

 

Miód lipowy

Miód lipowy

Pozyskiwany jest przez pszczoły z kwiatów lipy drobnolistnej, drzewa te występującego pospolicie na terenie całej Polski. Spośród wszystkich odmian ten uznawany jest za jeden z najbardziej wartościowych miodów.

Miód lipowy w stanie płynnym (patoki) konsystencją oraz barwą przypomina nieco olej rycynowy. Patoka posiada barwę od zielonkawożółtej po jasnobursztynową. W stanie skrystalizowanym (miód lipowy krystalizuje w ciągu kilku tygodni) przybiera barwę od białożółtej po złocistożółtą oraz konsystencję drobnoziarnistą bądź krupkowatą. Posiada intensywny ale przyjemny zapach, przypominający nieco woń kwiatów lipy. W smaku jest nieco ostry, niekiedy nieco gorzkawy i  lekko piekący. Jest jednym z najbardziej cenionych miodów odmianowych.

Miód wrzosowy

Miód wrzosowy

Miód wrzosowy pozyskiwany jest w okresie od lipca aż do października z kwiatów wrzosu zwyczajnego. W stanie płynnym posiada barwę ciemnobursztynową, po skrystalizowaniu przybiera barwę żółtopomarańczową lub brunatną. Proces krystalizacji jest dość niespotykany – miód ten w temperaturze pokojowej w ciągu kilku tygodni żeluje w galaretowatą masę. Charakteryzuje go przyjemny zapach, w smaku jest mało słodki, lekko gorzkawy i cierpki jednocześnie przypomina woń kwiatów wrzosu. Na tel innych miodów, miód wrzosowy wyróżnia się dużą zawartością łatwo przyswajalnego białka(od 0.05 do 1.6-1.8%). Charakterystyczna jest także dla tych miodów obecność substancji koloidowych, które wpływają na barwę oraz galaretowatą konsystencję. Miody wrzosowe zawierają w sobie także największą (do 23%) zawartość wody. Co więcej posiadają również cenne enzymy, witaminy z grupy A, B2, B6, C, PP oraz łatwo przyswajalne żelazo.
Ze względu na swoje właściwości stosowany jest jako środek wspomagający leczenie w chorobach nerek, dróg moczowych oraz gruczołu krokowego. Ze względu na właściwości mogące łagodzić rozrost prostaty polecany jest, jako środek profilaktyczny, mężczyznom po 40 roku życia. Pomaga także chorym z trudnościami z wydalaniem moczu oraz przy kamicy nerkowej. Działanie bakteriobójcze i przeciwzapalne miodu wrzosowego wspomaga leczenie błony śluzowej jamy ustnej i gardła. Miód wrzosowy pomaga także w stanach zapalnych żołądka i jelit oraz doskonałym pokarmem uzupełniającym organizm w witaminy i biopierwiastki.
Miód gryczany

Miód gryczany

Miód gryczany jest jednym z najbardziej charakterystycznych miodów odmianowych. Jest jednym z najciemniejszych miodów, posiada słodki, a jednocześnie ostry, nieco piekący smak oraz wysoką zawartość substancji działających prozdrowotnie.

Miód gryczany pozyskiwany jest przez pszczoły z kwiatów gryki, kwitnącej w Polsce w lipcu i sierpniu. Jest uważany za najciemniejszy z miodów. W formie patoki ma barwę jasnobrunatną, jednak przy dostępie światła w trakcie przechowywania staje się ciemnobrunatny, niemal czarny. Natomiast już po skrystalizowaniu przybiera barwę nieco jaśniejszą. Krystalizuje stosunkowo wolno, w czasie około 3 miesięcy. W trakcie tego procesu zazwyczaj rozwarstwia się na dwie części: górną – płynną i dolną – skrystalizowaną.

Miody gryczane są bardzo charakterystyczne w smaku i zapachu. Posiadają intensywny zapach kwiatów gryki oraz niezwykle charakterystyczny słodki i jednocześnie ostry, lekko piekący smak. Co ciekawe smak miodu gryczanego jest tak charakterystyczny, że jest wyczuwalny  w miodach posiadających nawet niewielką ilość nektaru gryki.

Charakterystyczną cechą miodu gryczanego jest wysoka zawartość fruktozy (ponad 50%) oraz glukozy (46%). Występują w nim także duże ilości magnezu i żelaza, a także fosfor, miedź, cynk, jod, nikiel, bór, kobalt, a także stosunkowo duże ilości witaminy C,  witamin B1, B2 i PP. W miodzie gryczanym znajduje się też bardzo duża zawartość enzymów (amylazy, inwertazy i fosfatazy).

Miód gryczany ceniony jest ze względu na działanie prozdrowotne. Jest pomocny w stanach wyczerpania nerwowego, miażdżycy, nadciśnieniu i zapaleniu nerek. Pomaga w tworzeniu się kostnicy po złamaniach. Jest ceniony jako produkt ochraniający i odtruwający wątrobę. Duża zawartość żelaza sprawia, że z powodzeniem jest stosowany przy niedokrwistości spowodowanej niedoborem żelaza. Ma także udowodnione właściwości antybiotyczne.

Miód spadziowy

Miód spadziowy

MIÓD NEKTAROWO-SPADZIOWY
Wyróżnia go brunatna barwa nierzadko z zielonkawym odcieniem, ma lekko wyczuwalny korzenny zapach i słodki smak.
Proces krystalizacji zachodzi w tym miodzie w ciągu kilku tygodni. Miód łączy w sobie delikatny smak miodów nektarowych i zwiększoną aktywność antybiotyczną spadziowych. Jeżeli chodzi o zastosowanie to głownie stosuje się go gdy występują zaburzenia trawienia cz przy przeziębieniach. 


MIÓD ZE SPADZI IGLASTEJ
Ma ciemną brązową barwę, z zielonkawym lub szarozielonkawym odcieniem, silny charakterystyczny zapach przypominający zapach igliwia lub żywiczny. Krystalizuje w ciągu około pięciu do ośmiu tygodniPrzechowywany przez dłuższy okres w temperaturze około 20oC często rozwarstwia się na dwie części: górną płynną i dolną skrystalizowaną. Zastosowanie ma w leczeniach nieżytów górnych dróg oddechowych.

MIÓD ZE SPADZI LIŚCIASTEJ
Barwa tego miodu to brązowa, nieco jaśniejsza od miodu ze spadzi iglastej, czasem z brudnozielonkawym odcieniem. Ma słodki smak z nieco gorzkawym posmakiem.  Zapach tego miodu jest niezbyt silny, ale specyficzny. W temperaturze około 20oC zwykle krystalizuje w ciągu kilku tygodni. Wykazuje wysoką aktywność antybiotyczną i większe wartości odżywcze niż miody nektarowe (większa zawartość składników mineralnych i inhibiny). Stosowany w anemiach, gruźlicy, chorobach krążenia i zaparciach.

Miód wielokwiatowy

Miód wielokwiatowy

Miód wielokwiatowy pozyskiwany jest przez pszczoły z różnych rodzajów i gatunków roślin kwitnących w jednym ekosystemie w zbliżonym czasie. To zdecydowanie najpopularniejszym i najczęściej występujący miód. Od wiosny do jesieni trwa jego pozyskiwanie. Miody pochodzą od pszczół które zbierają nektar z  roślin uprawnych, jak i dziko rosnących roślin łąkowych, leśnych i górskich. Jako, że miody wielokwiatowe pozyskiwane są z bardzo wielu roślin miododajnych, zwane są również miodami tysiąca kwiatów.Swoje zastosowanie znajduje w profilaktyce  i lecznictwie przede wszystkim w chorobach alergicznych dróg oddechowych, takich jak astma oskrzelowa atopowa (alergenna) oraz katar sienny (alergiczny nieżyt nosa, pyłkowica). Miód wielokwiatowy ( w szczególności wiosenny, ze względu na stosunkowo dużą zawartość cukrów prostych) jest cennym źródłem energii dla mięśnia sercowego i zalecany jest jako środek uzupełniający dietę w chorobach serca i układu krążenia. Wspomaga także detoksykację wątroby, zapobiega i wspomaga leczenie grypy, przeziębienia i chorób dolnych dróg oddechowych. Jest też cennym produktem spożywczym wzmacniającym organizm w stanach wyczerpania fizycznego i psychicznego. Badania wykazały natomiast stosunkowo niewielkie właściwości antybiotyczne miodu wielokwiatowego.