Miód gryczany pozyskiwany jest przez pszczoły z kwiatów gryki, kwitnącej w Polsce w lipcu i sierpniu. Jest uważany za najciemniejszy z miodów. W formie patoki ma barwę jasnobrunatną, jednak przy dostępie światła w trakcie przechowywania staje się ciemnobrunatny, niemal czarny. Natomiast już po skrystalizowaniu przybiera barwę nieco jaśniejszą. Krystalizuje stosunkowo wolno, w czasie około 3 miesięcy. W trakcie tego procesu zazwyczaj rozwarstwia się na dwie części: górną – płynną i dolną – skrystalizowaną.
Miody gryczane są bardzo charakterystyczne w smaku i zapachu. Posiadają intensywny zapach kwiatów gryki oraz niezwykle charakterystyczny słodki i jednocześnie ostry, lekko piekący smak. Co ciekawe smak miodu gryczanego jest tak charakterystyczny, że jest wyczuwalny w miodach posiadających nawet niewielką ilość nektaru gryki.
Charakterystyczną cechą miodu gryczanego jest wysoka zawartość fruktozy (ponad 50%) oraz glukozy (46%). Występują w nim także duże ilości magnezu i żelaza, a także fosfor, miedź, cynk, jod, nikiel, bór, kobalt, a także stosunkowo duże ilości witaminy C, witamin B1, B2 i PP. W miodzie gryczanym znajduje się też bardzo duża zawartość enzymów (amylazy, inwertazy i fosfatazy).
Miód gryczany ceniony jest ze względu na działanie prozdrowotne. Jest pomocny w stanach wyczerpania nerwowego, miażdżycy, nadciśnieniu i zapaleniu nerek. Pomaga w tworzeniu się kostnicy po złamaniach. Jest ceniony jako produkt ochraniający i odtruwający wątrobę. Duża zawartość żelaza sprawia, że z powodzeniem jest stosowany przy niedokrwistości spowodowanej niedoborem żelaza. Ma także udowodnione właściwości antybiotyczne.