Miód lipowy

Miód lipowy

Pozyskiwany jest przez pszczoły z kwiatów lipy drobnolistnej, drzewa te występującego pospolicie na terenie całej Polski. Spośród wszystkich odmian ten uznawany jest za jeden z najbardziej wartościowych miodów.

Miód lipowy w stanie płynnym (patoki) konsystencją oraz barwą przypomina nieco olej rycynowy. Patoka posiada barwę od zielonkawożółtej po jasnobursztynową. W stanie skrystalizowanym (miód lipowy krystalizuje w ciągu kilku tygodni) przybiera barwę od białożółtej po złocistożółtą oraz konsystencję drobnoziarnistą bądź krupkowatą. Posiada intensywny ale przyjemny zapach, przypominający nieco woń kwiatów lipy. W smaku jest nieco ostry, niekiedy nieco gorzkawy i  lekko piekący. Jest jednym z najbardziej cenionych miodów odmianowych.

Miód wrzosowy

Miód wrzosowy

Miód wrzosowy pozyskiwany jest w okresie od lipca aż do października z kwiatów wrzosu zwyczajnego. W stanie płynnym posiada barwę ciemnobursztynową, po skrystalizowaniu przybiera barwę żółtopomarańczową lub brunatną. Proces krystalizacji jest dość niespotykany – miód ten w temperaturze pokojowej w ciągu kilku tygodni żeluje w galaretowatą masę. Charakteryzuje go przyjemny zapach, w smaku jest mało słodki, lekko gorzkawy i cierpki jednocześnie przypomina woń kwiatów wrzosu. Na tel innych miodów, miód wrzosowy wyróżnia się dużą zawartością łatwo przyswajalnego białka(od 0.05 do 1.6-1.8%). Charakterystyczna jest także dla tych miodów obecność substancji koloidowych, które wpływają na barwę oraz galaretowatą konsystencję. Miody wrzosowe zawierają w sobie także największą (do 23%) zawartość wody. Co więcej posiadają również cenne enzymy, witaminy z grupy A, B2, B6, C, PP oraz łatwo przyswajalne żelazo.
Ze względu na swoje właściwości stosowany jest jako środek wspomagający leczenie w chorobach nerek, dróg moczowych oraz gruczołu krokowego. Ze względu na właściwości mogące łagodzić rozrost prostaty polecany jest, jako środek profilaktyczny, mężczyznom po 40 roku życia. Pomaga także chorym z trudnościami z wydalaniem moczu oraz przy kamicy nerkowej. Działanie bakteriobójcze i przeciwzapalne miodu wrzosowego wspomaga leczenie błony śluzowej jamy ustnej i gardła. Miód wrzosowy pomaga także w stanach zapalnych żołądka i jelit oraz doskonałym pokarmem uzupełniającym organizm w witaminy i biopierwiastki.
Miód gryczany

Miód gryczany

Miód gryczany jest jednym z najbardziej charakterystycznych miodów odmianowych. Jest jednym z najciemniejszych miodów, posiada słodki, a jednocześnie ostry, nieco piekący smak oraz wysoką zawartość substancji działających prozdrowotnie.

Miód gryczany pozyskiwany jest przez pszczoły z kwiatów gryki, kwitnącej w Polsce w lipcu i sierpniu. Jest uważany za najciemniejszy z miodów. W formie patoki ma barwę jasnobrunatną, jednak przy dostępie światła w trakcie przechowywania staje się ciemnobrunatny, niemal czarny. Natomiast już po skrystalizowaniu przybiera barwę nieco jaśniejszą. Krystalizuje stosunkowo wolno, w czasie około 3 miesięcy. W trakcie tego procesu zazwyczaj rozwarstwia się na dwie części: górną – płynną i dolną – skrystalizowaną.

Miody gryczane są bardzo charakterystyczne w smaku i zapachu. Posiadają intensywny zapach kwiatów gryki oraz niezwykle charakterystyczny słodki i jednocześnie ostry, lekko piekący smak. Co ciekawe smak miodu gryczanego jest tak charakterystyczny, że jest wyczuwalny  w miodach posiadających nawet niewielką ilość nektaru gryki.

Charakterystyczną cechą miodu gryczanego jest wysoka zawartość fruktozy (ponad 50%) oraz glukozy (46%). Występują w nim także duże ilości magnezu i żelaza, a także fosfor, miedź, cynk, jod, nikiel, bór, kobalt, a także stosunkowo duże ilości witaminy C,  witamin B1, B2 i PP. W miodzie gryczanym znajduje się też bardzo duża zawartość enzymów (amylazy, inwertazy i fosfatazy).

Miód gryczany ceniony jest ze względu na działanie prozdrowotne. Jest pomocny w stanach wyczerpania nerwowego, miażdżycy, nadciśnieniu i zapaleniu nerek. Pomaga w tworzeniu się kostnicy po złamaniach. Jest ceniony jako produkt ochraniający i odtruwający wątrobę. Duża zawartość żelaza sprawia, że z powodzeniem jest stosowany przy niedokrwistości spowodowanej niedoborem żelaza. Ma także udowodnione właściwości antybiotyczne.

Miód spadziowy

Miód spadziowy

MIÓD NEKTAROWO-SPADZIOWY
Wyróżnia go brunatna barwa nierzadko z zielonkawym odcieniem, ma lekko wyczuwalny korzenny zapach i słodki smak.
Proces krystalizacji zachodzi w tym miodzie w ciągu kilku tygodni. Miód łączy w sobie delikatny smak miodów nektarowych i zwiększoną aktywność antybiotyczną spadziowych. Jeżeli chodzi o zastosowanie to głownie stosuje się go gdy występują zaburzenia trawienia cz przy przeziębieniach. 


MIÓD ZE SPADZI IGLASTEJ
Ma ciemną brązową barwę, z zielonkawym lub szarozielonkawym odcieniem, silny charakterystyczny zapach przypominający zapach igliwia lub żywiczny. Krystalizuje w ciągu około pięciu do ośmiu tygodniPrzechowywany przez dłuższy okres w temperaturze około 20oC często rozwarstwia się na dwie części: górną płynną i dolną skrystalizowaną. Zastosowanie ma w leczeniach nieżytów górnych dróg oddechowych.

MIÓD ZE SPADZI LIŚCIASTEJ
Barwa tego miodu to brązowa, nieco jaśniejsza od miodu ze spadzi iglastej, czasem z brudnozielonkawym odcieniem. Ma słodki smak z nieco gorzkawym posmakiem.  Zapach tego miodu jest niezbyt silny, ale specyficzny. W temperaturze około 20oC zwykle krystalizuje w ciągu kilku tygodni. Wykazuje wysoką aktywność antybiotyczną i większe wartości odżywcze niż miody nektarowe (większa zawartość składników mineralnych i inhibiny). Stosowany w anemiach, gruźlicy, chorobach krążenia i zaparciach.

Miód wielokwiatowy

Miód wielokwiatowy

Miód wielokwiatowy pozyskiwany jest przez pszczoły z różnych rodzajów i gatunków roślin kwitnących w jednym ekosystemie w zbliżonym czasie. To zdecydowanie najpopularniejszym i najczęściej występujący miód. Od wiosny do jesieni trwa jego pozyskiwanie. Miody pochodzą od pszczół które zbierają nektar z  roślin uprawnych, jak i dziko rosnących roślin łąkowych, leśnych i górskich. Jako, że miody wielokwiatowe pozyskiwane są z bardzo wielu roślin miododajnych, zwane są również miodami tysiąca kwiatów.Swoje zastosowanie znajduje w profilaktyce  i lecznictwie przede wszystkim w chorobach alergicznych dróg oddechowych, takich jak astma oskrzelowa atopowa (alergenna) oraz katar sienny (alergiczny nieżyt nosa, pyłkowica). Miód wielokwiatowy ( w szczególności wiosenny, ze względu na stosunkowo dużą zawartość cukrów prostych) jest cennym źródłem energii dla mięśnia sercowego i zalecany jest jako środek uzupełniający dietę w chorobach serca i układu krążenia. Wspomaga także detoksykację wątroby, zapobiega i wspomaga leczenie grypy, przeziębienia i chorób dolnych dróg oddechowych. Jest też cennym produktem spożywczym wzmacniającym organizm w stanach wyczerpania fizycznego i psychicznego. Badania wykazały natomiast stosunkowo niewielkie właściwości antybiotyczne miodu wielokwiatowego.
Miód rzepakowy

Miód rzepakowy

Miód ten to jeden z pierwszych jaki pojawia się wiosną. Należy on do najczęściej występujących w Polsce. Kolor miodu to niemal bezbarwny lub lekko słomkowy. Po krystalizacji (miody rzepakowe, ze względu na stosunkowo wysoką zawartość glukozy) zmienia barwę na biało – kremową. Zapach zbliżony jest do zapachu kwitnącego rzepaku, w smaku zaś przeważa słodycz z minimalnym posmakiem goryczy.

Zastosowanie miodu jest dość szerokie, stosowany jest przy chorobach układu krążenia, miażdżycy, w chorobach wątroby, w stanach zapalnych górnych dróg oddechowych oraz przy chorobach skóry. Ze względu na zawartość potasu ceniony jest również jako produkt regulujący ciśnienie tętnicze krwi oraz poprawiający zaopatrzenie mięśnia sercowego w tlen i składniki odżywcze.